مقصود

مست سیمای تو گشتن آخر مقصود است

عاقبت دریا شدن ها مسلک هر رود است

هرکه حسن روی تو بر روی کاغذ میکشد

رنگ چشمان تو در نقاشی اش کمبود است

رسم دیرین شجاعت را کجا آموخته

زنده جانی که دلیل مردن نمرود است

از غم عشق پدر سوخته کجا بگریزم 

عطر دیبا از کجا شد پنجره مسدود است

هر چه میخواهی بگو لیک از جدایی دم نزن

پاسخ این خواهشت هرچه کنی مردود است

میشمارم ابر های هر پوک سیگار خود

چونکه حالا جای تو یک سینه پر دود است

قلب یک بیمار افسرده بنام بردیا

زیر الطاف کف پای شما مفقود است 

گزیده از اشعار دوست گرانمایه و دانشمندم محترم بردیا کاویانی

سحر

امشب به درم تا به سحر زنگ قضا خورد

در منبر مسجد صنمی پا به گناه خورد

اندیشه نمودم که چسان خورد به  چی جرعت

الهام بیامد که هنگام سحر وقت نماز خورد

زمین لرزه

کنون وقت آنست که گویم سلام

بر آنکس که بشکست رمز کلام

ز یک لرزه فکرش بجا در فتاد

به قلب عزیزش نور ایمان شگافت

در توبه را باز نمود با عقل

ز درگاه منان مغفرت خواست خجل

ز راه خرافات و بیم و بلا

رها گشت و رفت بسوی خدا

فروتن تو نیز راه حق پیشه کن

ز بازار دنیا گریز و به عدل ریشه کن

قلب سیاه

ترسم ز ترس رسوا یارم به او چی گویم

ترسی ز فکر سودا دارم به او چی گویم

قید زمان گشتم دور از فراخ دنیا

در بند شک بماندم از حق به او چی گویم

حرص و هوس گشتست بر روح من حاکم

در ظلمت شبانگاه از نور به او چی گویم

چون قایق شکسته در حال غرق وهمم

در بحر وهم هولناک از مهر به او چی گویم

با قامت خمیده اکنون شکسته ام من

بیهوده گشت جوانی از وقت به او چی گویم

اندوه من ز آنست در شیفتگی روزگار

قلب سیاه دارم  پاسخ به او چی گویم

شب یلدا

آهسته بیار پیاله که امشب شب یلد است

پی هم بریز باده که امشب شب یلد است

برخیز تو ای مطرب سازی بنواز با عشق

شوری بکن بر پا که امشب شب یلد است

هستی

امشب ز سر مستی رفتم به در هستی

تا دم به دم آید دوست بینم که تو هستی

چشمم به دری افتاد دیدم متونی را

خواندم که چی باشد در موج همان هستی

تنویس همین بود یار عشق نام امید باشد

یکدم بخودم گفتم باشد بچه این معنی

فکری بخودم کردم رفتم به در دیگر

دیدم همان متون تنویس ز سر هستی

با دست چپ خود چشمم را بمالیدم

با دست دیگر کردم تعقیب دیگر معنی

با رنگ بسا خیره یک مطلب نابی بود

امید بود الله در عالم تنگ دستی

متن دیگرش خواندم ناگه بترسیدم

آنکس نبخشد رب باشد مادر آزاری

دردی به دلم افتاد اشکی ز چشمم رفت

دادم به خودم یکدم پیوند امیدواری

زان در بگشتم بر رفتم به مکان خود

دیدم که هست مادر در خواب رویایی

در پیش قدم هایش زانو زدم با اشک

تا بانگ خروسک  تا وقت سحر خیزی

بیدار بودم ای دوست تا برخیزد مادر

مادر که بیدار شد پرسید  چه میخواهی

گفتم که ای مادر هستی تو زمن رازی

یک لحظه بجا ایستاد گفتا پسرم آری

پرسید چرا نازم این را تو میپرسی

گفتم که ای مادر گفتست الله قطعی

ای بنده من هرگزنسیت راه به بهشت آنکس

کرده است پدر آزاری کند مادر ازاری

دستی کشید با مهر بر سر منم مادر

گفتا پسرم هستم تا نزد  الله رازی

میهنم

میهنم تاج سرم خاک درت میبوسم

جامه پینه ای ات زخم تنت میبوسم

ما زتو مفتخریم و به تو مینازیم

به تن زخمی ، دل نرم تو میبالیم

که تویی مادر و هم همت  من

که تویی هویت و هم عزت من

فرزند تو هرگز به کسی تن ندهد

گر دهدت سر و ولی سنگر ندهد

دشمنت حیله گر و مکار اند

نزد ما چوچه سگ غدار اند

رباعی ۳

درین زندان ظلمت بار بسا فریاد بیش از حد

میان میله فولاد بسا خون ها بیش از حد

کسی از زخم خود نالد کسی با تار ابریشم

بدوزد زخم نارنجش بسا غوغا بیش از حد

رباعی ۲

حاکم که شود ظالم مطلب ز کجا آید

دلبر که شود مجرم مقصد ز کجا آید

بی پیر همی گردد دنیا چراغان دوست

میبخانه نباشد یار مستی ز کجا آید

غریبم

درین شهر پر آشوب و شرر بار من غریبم

غریبم من درین بازی کردنکش غریبم

نه یار و یاوری دارم نه همدم نی رفیقی

درین دنیای مطلب ها و صد رنگها غریبم

بسازم خانه از عشق بگردم دور آن با مهر

که در بازی مکر و حیله و نیرنگ غریبم

روم با مهر کنار رودبار همدلی ها

که در دنیای جهل و تعصب من غریبم

بسازم بهر حفظ خود ز دانش دیوانی را

برای رهنمود عالم نادان که با آنان غریبم